Στόχοι της διδασκαλίας των φυσικών επιστημών για την εκπαίδευση του πολίτη στην πολιτική και κοινωνική κρίση

Την τελευταία εικοσαετία αναπτύσσεται μια διεθνής τάση για επιστημονικό αλφαβητισμό (Sciemce for all, Science for Citizenship, Scientific Literacy) σύμφωνα με την οποία η διδασκαλία των φυσικών επιστημών εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο γνώσης και στοχεύει να καλλιεργήσει οτους μαθητές και στις μαθήτριες δεξιότητες χρήσιμες στη μάθηση γενικά, στη διαχείριση γνώσεων και πληροφοριών ανεξάρτητα από το πεδίο από το οποίο προέρχονται καθώς και στη λήψη αποφάσεων για μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Στο πλαίσιο αυτό η διδασκαλία των εννοιών των φυσικών επιστημών χάνει τον παραδοσιακό της χαρακτήρα και εμπλέκεται σε μια ποικιλία από έννοιες που αφορούν πεδία όπως τον πολιτισμό, την ηθική, την πολιτική, την τεχνολογία.Μέσα από αυτή την αλληλεπίδραση των εννοιών των φυσικών επιστημών με έννοιες από άλλα πεδία γνώσης τόσο οι στόχοι της διδασκαλίας των φυσικών επιστημών αναδιαμορφώνονται και ειδικότερα οι στόχοι της διδασκαλίας των εννοιών των φυσικών επιστημών εμπλέκονται με στόχους που αφορούν και άλλα πεδία της διδασκαλίας και μάθησης των φυσικών επιστημών. Η διδασκαλία των φυσικών επιστημών πραγματοποιεί μια στροφή επιχειρώντας να ενταχθεί στο ευρύτερο πλαίσιο της εκπαίδευσης του πολίτη και στοχεύει στο:

α) να είναι χρήσιμη για τη μελλοντική επαγγελματική ζωή και να βοηθά στη λήψη αποφάσεων.

β) να βοηθά τους πολίτες να συμμετέχουν στη λήψη κοινωνικών και πολιτικών αποφάσεων που αφορούν θέματα επιστήμης και τεχνολογίας.

γ) να αναδεικνύει θέματα από τις φυσικές επιστήμες και την τεχνολογία που είναι σημαντικά   σημεία   της   ιστορίας   της   ανθρωπότητας   και  έχουν   επηρεάσει   την διαμόρφωση του σημερινού πολιτισμού και χωρίς τα οποία δεν είναι πλήρης μια γενική εκπαίδευση του πολίτη.

δ) να συμβάλλει στην ικανότητα του ανθρώπου να σκέφτεται κριτικά τα βασικά ανθρώπινα ερωτήματα σχετικά με τη ζωή και το θάνατο, την αντίληψη και την πραγματικότητα, το προσωπικό συμφέρον απέναντι στο καλό του κοινωνικού συνόλου, τη βεβαιότητα και την αμφιβολία.

Ουσιαστικά, προσπαθώντας να καταλάβουμε το φυσικό κόσμο γύρω μας, αποκτούμε εμπιστοσύνη στην ικανότητά μας να προσδιορίζουμε ποιον πρέπει να εμπιστευόμαστε και τι να πιστεύουμε ακόμη και για άλλα θέματα. Χωρίς την εμπιστοσύνη αυτή, οι αποφάσεις μας για κοινωνική πολιτική και οικονομικά θέματα αναπόφευκτα βασίζονται εξ ολοκλήρου στο πιο ελκυστικό ψέμα που θα μας σερβίρει κάποιος άλλος. (Φρανκ Οπενχάιερ)

Οι πληροφορίες συνιστούν γνώση;

Για την υλοποίηση του εκπαιδευτικού έργου απαιτούνται μια σειρά αποφάσεων σε τέσσερα (4) κυρίαρχα επίπεδα:

• στις παιδαγωγικές προθέσεις
• στο περιεχόμενο της διδασκαλίας
• στις μεθόδους διδασκαλίας
• και στα μέσα που χρησιμοποιούνται για να υλοποιήσουμε τη διδακτική μας στρατηγική

Σήμερα οι υπολογιστές προσφέρουν μεγάλες δυνατότητες και με τη χρήση των κατάλληλων λογισμικών μπορούν να χρησιμοποιηθούν είτε σαν μηχανές αναζήτησης και διαχείρισης των πληροφοριών, είτε σαν εργαλείο επικοινωνίας, είτε σαν μια πλατφόρμα μάθησης μέσα όμως από τη σωστή αξιολόγηση και ανάπτυξη μιας σειράς ενεργειών. Οι υπολογιστές ανήκουν στο τέταρτο από τα παραπάνω επίπεδα που είναι τα μέσα για την υλοποίηση του εκπαιδευτικού έργου. Μέσα που μπορούν κατά το δοκούν να χρησιμοποιηθούν είτε μετωπικά είτε διερευνητικά. Αυτό που πρέπει σαν εκπαιδευτικοί να ξεκαθαρίσουμε είναι η υφή της γνώσης  στα θέματα της εκπαίδευσης, καθώς οι πληροφορίες δεν αποτελούν γνώση. Η γνώση στην εκπαίδευση είναι ένα οικοδόμημα στο οποίο οι πληροφορίες, όσο αξιόπιστες κι αν είναι, αποτελούν τα δομικά υλικά. Όποιος συγχέει τη γνώση με τις πληροφορίες, δηλαδή όποιος συγχέει το οικοδόμημα με τα δομικά υλικά, δε θα κατανοήσει ποτέ τις αιτίες που αφορούν στον αποκλεισμό και στην αποτυχία στην εκπαίδευση. Οι τεχνολογίες της επικοινωνίας και πληροφοριών από μόνες δε φέρνουν την αλλαγή στην εκπαίδευση. Αποτελούν όμως ένα πολύ καλό εργαλείο και σαν τέτοιο μόνο είναι καλό να αντιμετωπίζονται...

Τα βιβλία του Δημοτικού που θα μοιραστούν το επόμενο σχολικό έτος-Το πρόγραμμα διανομής για όλα τα σχολεία

Για να δείτε τους καταλόγους με τα βιβλία που θα διανεμηθούν στα  Δημοτικά ,   για το σχολικό έτος 2012-2013, σύμφωνα με τις υπουργικές αποφάσεις του Υπουργείο Παιδείας & Θρησκευμάτων, Πολιτισμού & Αθλητισμού,κάνετε κλικ εδώ.
Από τον ΔΙΟΦΑΝΤΟ ανακοινώθηκε το πρόγραμμα διανομής των σχολικών βιβλίων για όλα τα Δημοτικά Σχολεία.ΚΑΝΕΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ.

Χρήση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και αριθμού διαδικτυακής ανάρτησης για τη διακίνηση διοικητικών εγγράφων

Για τη νέα εγκύκλιο του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης για διακίνηση διοικητικών εγγράφων μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου πάτησε εδώ

Το θέατρο στην τάξη

Θέατρο στο σχολείο δεν είναι μόνο η ολοκληρωμένη θεατρική παράσταση που δίνουν οι μαθητές και οι μαθήτριες μπροστά σε θεατές. Η σχολική παράσταση είναι βέβαια μια θαυμάσια άσκηση συλλογικότητας, επικοινωνίας, φαντασίας, ελευθερίας και μαζί αυστηρής πειθαρχίας. Αλλά ο δρόμος αυτός, που έχει επίσης και κίνδυνους και παρενέργειες δεν θα πρέπει να μονοπωλεί το ενδιαφέρον μας. Η σχολική παράσταση είναι μία μόνο από τις εκφράσεις του πολύπλευρου φαινομένου της θεατρικής αγωγής στο σχολείο. Ένα πλούσιο λεξιλόγιο συνοδεύει την εφαρμογή του θεάτρου στο χώρο της εκπαίδευσης, όπως: συμβολικό παιχνίδι, δραματικό παιχνίδι, θεατρικό παιχνίδι, παιχνίδια ρόλων, θέατρο ως μορφή τέχνης, θεατρολογία, θέατρο σαν εργαλείο μάθησης, θεατρο-παιδαγωγικά προγράμματα, εκπαιδευτικό δράμα, δραματική εκπαίδευση, θέατρο για την ανάπτυξη, θέατρο στην κοινότητα, εφαρμοσμένο δράμα, δραματο-θεραπεία κ. ά. Αυτό το λεξιλόγιο έχει μια κοινή αναφορά το θέατρο (Bolton & Davis, 2000; Γκόβας, 2002; Somers, 1994, 2000).
Συνοψίζοντας τις τάσεις που επικρατούν για την εφαρμογή του θεάτρου στο σχολείο, θα λέγαμε ότι υπάρχουν τρεις βασικές κατηγορίες: το θέατρο ως τέχνη, ως εκπαιδευτική μεθοδολογία και ως εργαλείο έρευνας και παρέμβασης. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε διαχωριστικούς γραμμές όμως, χαρακτηρίζοντας το θέατρο άλλοτε ως μορφή τέχνης, άλλοτε ως εκπαιδευτική μεθοδολογία και άλλοτε ως εργαλείο έρευνας και παρέμβασης; Η πραγματικότητα μας δείχνει, ότι οι όροι συχνά συμπλέκονται. Αν θεωρήσουμε την απόκτηση διαπροσωπικών δεξιοτήτων κοινωνικότητας, χειραφέτησης, ευαισθητοποίησης και ανάπτυξης σαν στόχο της εκπαίδευσης, τότε το θέατρο ως μορφή τέχνης, αποτελεί και διδακτική μεθοδολογία και εργαλείο έρευνας και παρέμβασης. Από την άλλη μια εκπαιδευτική μεθοδολογία δε στερείται απαραίτητα στοιχείων μορφής τέχνης.
Για να οριοθετήσουμε όμως τους όρους θα πρέπει να πούμε πως εκείνοι που βλέπουν το θέατρο ως μορφή τέχνης ασχολούνται περισσότερο με την καλλιτεχνική γλώσσα και τη μορφή. Σημαντικές λέξεις στη δουλειά τους είναι οι υποκριτικοί όροι, χαρακτήρας, ρόλος, φωνή, χορογραφία, σκηνοθεσία, ρεπερτόριο, πρόβα, παράσταση, σκηνογραφία, κοστούμια, δράση, ρυθμός, φωτισμός, μουσική κ.λ.π. Τελικός στόχος στην περίπτωση αυτή είναι η παρουσίαση μιας παράστασης σ’ ένα ευρύτερο κοινό.
Όσοι εργάζονται στην περιοχή της εκπαιδευτικής μεθοδολογίας καταπιάνονται περισσότερο με το περιεχόμενο και τους στόχους και τους απασχολούν ερωτήματα όπως: τι διδάσκουμε, πώς διαλέγουμε αυτό το υλικό, ποιος το διαλέγει κ.λ.π. Στις περιπτώσεις αυτές, οι παρουσιάσεις των όποιων μικρών σκηνών προκύπτουν, περιορίζονται συνήθως στη σχολική τάξη. Εδώ το θέατρο αξιοποιείται κυρίως ως διδακτικό εργαλείο.
Άλλοι εκπαιδευτικοί πάλι, χρησιμοποιούν τεχνικές του θεάτρου σε δραστηριότητες όπου η λήψη αποφάσεων, η προσωπική άποψη και έκφραση του μαθητή και της μαθήτριας και η επίλυση προβληματικών καταστάσεων, έχουν πρωτεύουσα σημασία όπως θέματα περιβαλλοντικά, κοινωνικά απεξάρτησης, επαγγελματικού προσανατολισμού κ.α. Εδώ το θέατρο χρησιμοποιείται περισσότερο σαν εργαλείο έρευνας και παρέμβασης. Σε αυτές τις περιπτώσεις το βίωμα που αποκτούν μαθητές και μαθήτριες έχει πρωτεύοντα ρόλο, ενώ η παρουσίαση σε κοινό δεν αποτελεί προτεραιότητα.
Είναι φανερό ότι τα όρια ανάμεσα σ’ αυτές τις τρεις τάσεις δεν είναι αυστηρά και στην πράξη αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία όπου οι τεχνικές τους εναλλάσσονται. Θα μπορούσαμε ίσως να πούμε ότι στην πρώτη περίπτωση μαθαίνουμε για το θέατρο ενώ στη δεύτερη και στην Τρίτη μαθαίνουμε μέσω του θεάτρου. (Γκόβας, 2001, 2003, 2004; Heathcote, & Bolton, 1995; Κουρετζής, 1991; O’ Neil, 1995).
Το θέατρο στην εκπαίδευση ως μορφή τέχνης μπορεί να δι¬ευρύνει το συναισθηματικό και κοινωνικό κόσμο των παιδιών, ως μέσο μά¬θησης και εργαλείο έρευνας και παρέμβασης εκτός από την κοινωνική μάθηση και τις επικοινωνιακές δεξιότητες που καλλιεργεί, μπορεί να διασυνδεθεί με τους θεματικούς κύ¬κλους και τα αντικείμενα και να οδηγήσει, μέσα από τη χαρά και την από¬λαυση λόγω της βιωματικής και ομαδικής εργασίας, στη μάθηση (Κοντογιάννη, 2000).
Στο παρακάτω σχήμα παρουσιάζονται οι επιμέρους θεατρικές πρακτικές των κατηγοριών εκπαιδευτικού θεάτρου, έτσι όπως αυτές συμπλέκονται: μορφή τέχνης, εργαλείο έρευνας και παρέμβασης και εκπαιδευτική μεθοδολογία (σχήμα), καθώς και οι επιμέρους θεατρικές πρακτικές που αφορούν στη διδασκαλία των μαθημάτων.

Στατιστικά στοιχεία Δημοτικών Σχολείων 2ης Εκπαιδευτικής Περιφέρειας Π.Ε. Κιλκίς

Δημιουργία νέου ιστοχώρου

Μετά από τρία χρόνια λειτουργίας του blog www.drimos.yooblog.gr  ήταν πλέον απαραίτητο να λειτουργήσει ένας νέος χώρος με άλλες δυνατότητες, μια που και οι ανάγκες μας, αλλά και τα καινούρια δεδομένα απαιτούν διαφορετικές προσεγγίσεις. Η εμπειρία μου από τη λειτουργία του blog είναι πολύ θετική. Θα συνεχίσουμε στο ίδιο ύφος, με διαφορετικό όμως πλαίσιο και δυνατότητες. Οι διακοπές του καλοκαιριού θα μου επιτρέψουν τον εμπλουτισμό του χώρου με υλικό, νέα και εκπαιδευτικά άρθρα. Σας εύχομαι καλό καλοκαίρι.
Με εκτίμηση

Παπαδόπουλος Πάρης