Παιδαγωγός σε Συμπληγάδες Πέτρες

Ο φυσικός χώρος του/της Παιδαγωγού είναι το σχολείο σ' όλες του τις εκφάνσεις και βαθμίδες. Εκεί ο ίδιος/α έχει να διαχειριστεί, να διδάξει, να δημιουργήσει τις ανάλογες συνθήκες όπου παιδιά και έφηβοι αντίστοιχα, θα ανακαλύψουν τον εαυτό τους, τον έτερο άλλο -συμμαθητή τους- και θα αναπτύξουν τις ανάλογες δεξιότητες και ικανότητες που θα τους προετοιμάζουν για την αυριανή τους ζωή. Στον σχολικό χώρο έχουν λόγο αναφοράς συχνά και επιστήμονες -ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι κ.λπ.- οι οποίοι με τις ειδικές τους γνώσεις μπορούν να διευκολύνουν το έργο του δασκάλου και καθηγητή. Οι οδηγίες τους συχνά είναι και χρήσιμες και ικανές να δώσουν λύσεις σε μια σειρά ζητημάτων που αφορούν συμπεριφορές και δράσεις στο σχολείο και στην σχολική αίθουσα. Τον πρώτο όμως λόγο τον έχει ο παιδαγωγός που έχει μια σφαιρικότερη και πληρέστερη άποψη των σχέσεων και της δυναμικής που αναπτύσσεται μέσα στην τάξη, ανάμεσα σε μια πολυμορφία μαθητικού πληθυσμού. Ο παιδαγωγός όμως αυτός σήμερα βρίσκεται σε Συμπληγάδες Πέτρες και ομάδες πίεσης (Γονείς, Πολιτεία, ΟΤΑ, Συνδικαλιστικό Κίνημα κ.λ.π.) που αντιλαμβάνονται διαφορετικά τον ρόλο του, ασκούν επηρεασμούς διεκδικώντας τον έλεγχο. Το σκηνικό διαμορφώνει ένα περιβάλλον όπου ο/η εκπαιδευτικός χάνει την απαραίτητη ηρεμία και ελευθερία για να ασκήσει το έργο του. Τι φταίει; Φταίει ο ίδιος, η ανεπαρκής κάποιες φορές εκπαίδευσή του, η έλλειψη ενός κλίματος εμπιστοσύνης με την πολιτεία, η μόνιμη επωδός -της άρνησης σε όλα- του συνδικαλιστικού κινήματος, κάποιοι γονείς που βρίσκουν ευκαιριακά χώρο να εκφραστούν; Οι ιατρικοί επισκέπτες (όλοι όσοι προανέφερα) έρχονται και φεύγουν μέσα από το σχολείο και αφήνεται ο/η εκπαιδευτικός να φέρει σε πέρας ένα έργο συχνά δίχως όραμα και με την αίσθηση ότι είναι μόνος. Θεωρώ ότι πρέπει το παραπάνω κλίμα να ανατραπεί και την ευθύνη  έχουμε όλοι όσοι εμπλεκόμαστε στο πεδίο της εκπαίδευσης. Ένα πρώτο βήμα θα είναι η θετική διάθεση των εκπαιδευτικών να συμμετέχουν στις διαδικασίες της αυτο-αξιολόγησης και από την άλλη η  δημιουργία ενός κλίματος εμπιστοσύνης και αμοιβαίων δεσμεύσεων από τη μεριά της πολιτείας.
Παπαδόπουλος Πάρης

*Σχόλια:Αγαπητέ Πάρη,
με αφορμή το συγκεκριμένο πρόσφατο περιστατικό, το οποίο καλά κάνεις και δεν το αναφέρεις, αλλά δίνει όψεις των παιδαγωγικών του διαστάσεων, ήθελα να τονίσω και εγώ κάτι που ήδη το αναφέρεις.
Οι εκπαιδευτικοί όφελος θα έχουν από τη διαδικασία της αξιολόγησης και όχι απώλειες και κυρώσεις. Τα περί αντιθέτου είναι λόγια, αν το κράτος θέλει να "κάνει κάτι" δεν έχει ανάγκη από εκθέσεις αξιολογήσεις. Αντίθετα μάλιστα, αυτές είναι ανασταλτικός και δεσμευτικός παράγοντας ενάντια σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Η προσωπική μου αίσθηση από την μέχρι τώρα διαδικασία της αυτο-αξιολόγησης, έχω επισκεφθεί έως σήμερα 9 συλλόγους διδασκόντων, είναι ότι σε λίγο θα παρακαλάμε να αξιολογηθούμε και το κράτος θα επιθυμεί την όσο δυνατόν καθυστέρηση της εφαρμογής της για πολλούς και διάφορους λόγους, ένας από τους οποίους και ο οικονομικός.
Φιλικά,
Ανδρέας Πούλος
 

Ο Νικόλαος Σαλτερής μοιράστηκε την ανάρτηση του ιστολογίου σας στο Google+

Πολύ πετυχημένο το συμβολικό σχήμα που οικειοποιήθηκες Πάρι για να αποδώσεις ό,τι θεωρητικά θα καθόριζα ως συγκυριακή δυναμική του εκπαιδευτικού πεδίου στην Ελλάδα. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά στις τάξεις και τα σχολεία τους όσοι εκπαιδευτικοί αγαπούν τη δουλειά τους και θέλουν να την κάνουν καλά. για να έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους, ενδιαφέρουν όλο και λιγότερο την πολιτική και συνδικαλιστική ελίτ που, σε συνθήκες γενικευμένης κρίσεις, αντί να απαγκιστρώνονται από την κλασική της επιδίωξη, δηλαδή τον έλεγχο (εκλογικό - συνειδησιακό) του εκπαιδευτικού σώματος προς όφελός της - βλέψη που μας έχει φέρει στην τραγική κατάσταση που είμαστε σήμερα - και να σκύψουν πάνω από το "πράγμα" καθαυτό, κάνουν τα πάντα να μείνουν αγκιστρωμένες στην επιθυμία ελέγχου,  θυσιάζοντας τα πάντα και πριν απ' όλα την κοινή κρίση, τη λογική και την αξιοπρέπεια των εκπαιδευτικών. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευθούν από τη μια μεριά ο παραληρηματικός λόγος για την καταστροφή που θα επιφέρει οποιαδήποτε μορφή αξιολόγησης στο "καταπληκτικό" σχολείο που όλοι ζούμε από τη μια και η επιδεικτική αδιαφορία για το τι συμβαίνει στο πεδίο από την άλλη, παρά ως συνειδητή ή ασυνείδητη τάση να μείνουμε εκεί που είμαστε; Με τη διαφορά ότι τα πράγματα δεν μένουν εκεί που ήταν, είτε εμείς το επιθυμούμε είτε όχι.  Τα καθημερινά προβλήματα που αυξάνουν και εμείς στεκόμαστε άφωνοι και άπραγοι απέναντί τους, χωρίς να διαθέτουμε εργαλεία για την αντιμετώπισή τους, ανάγλυφα το μαρτυρούν. Και βέβαια οι λύσεις δεν βρίσκονται ούτε στην αποστολή εγκυκλίων ούτε στις προσλήψεις προσωπικού και στην απουσία οποιασδήποτε μορφής προγραμματισμού, συλλογικού και προσωπικού προβληματισμού και συλλογικής δράσης για την αντιμετώπισή τους. Γιατί μη που πεις ότι θα λύσει π.χ, το πρόβλημα της διαχείρισης ενός μαθητή που είναι στο φάσμα και εκδηλώνει έντονες τάσεις επιθετικότητας οποιαδήποτε εγκύκλια διαταγή ή ο διορισμός ενός νέου συναδέλφου που δήθεν κάνει την παράλληλη στήριξη.